کد مطلب:210509 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:202
از تنهایی
- الهه قربانی
«السلام علیك یا جعفر بن محمد؛ ایها الصادق یابن رسول الله!»
سلام بر تو، ای آبرومند درگاه الاهی! آبرومندی كه به واسطه ی خاندان طاهرت، شما را پاكیزه گردانید پروردگار متعال از هر پلیدی. [1] .
ای هشتمین كوكب هدایت؛ ماه پر فروغ ولایت و ششم حجت
[ صفحه 102]
سرمد! تو گلی از گلشن طاهایی، تو خود مصحف گویا و خلف سید بطحایی. مشعل عرفان بر دست، فیض هر انجمن دل آرایی. دریای بی پایان دانشی و سرآمد عالمان هر دو سرایی. سپهر معرفت و تقوایی.
ولی الله! رویت قبله ی خلایق است و حضرتت، كاشف الحقایق. شیخ والای ائمه! تو، مصداق صدقی و مراد مرشدان زمان. مذهبت، مفتاح فلاح است و سیرتت، مایه ی نجاح. سلام بر روی ماه تابانت، ای نور مبین!
سلام بر كلام و گفتارت، ای روشنگر حقایق دین!
ای امام ناطق! كدامین كس، جز حضرتت می توانست مكتب عرفان و طریقت شریعت و راه حقیقت را، چنین استوار و مانا به یادگار نهد؟ و نام آورانی چونان: ابوبصیر، زراره، مفضل، ابن حیان، هشام و... را، پرورش دهد؟
مگر نه آن كه «هارون» ات چون بر تنوری گداخته، وارد گردید، خدایت آتش را بر وی گلستان گردانید؟ [2] .
چونان عیسی علیه السلام با نفس های مسیحایی ات، بر كالبد دانش، روح دمیدی و كرسی بینش ومعرفت را، پایدار نگاه داشتی. بی چراغ هدایتت، علم هرگز علم نبود؛ كه جهل مركب بود؛ از آن رو كه اگر تمامت دانش و دانایی را گرد آورند، فقط نمی از یم بی كران آگاهی ات است.
ای توحید مجسم؛ ای ولی الله معظم! بر بلندای قله ی فقه اهل بیت علیهم السلام تا هماره ی زمان ایستاده یی و چونان فاتح همیشه ی تاریخ، اهل اسلام را، اسوه یی جاودانه یی.
[ صفحه 103]
سوگند بر مزار بی شمع و چراغت، كه داغت پیوسته در قلب هامان است؛ داغی كه روزنه یی از حزن و اندوه، بر دل های شیعیان گشوده و چشم هامان را خونبار نموده است. به خود می بالیم كه منسوب به تو هستیم و از مكتب سبزت، نور هدایت می گیریم؛ هر چند پیكر پاكت را از دیده هامان نهان دارند و مظلومانه به غربت غریب بقیع سپارند.
كاشكی مانند غبار غربتت، كنار تربتت می نشستم؛ خویش را می شكستم و چراغ مزارت می گشتم...
ای آفتاب برج هدایت! محتاج قبسی از شعله های عشق نامتناهی ات هستم.
«السلام علیك یا جعفر بن محمد؛ ایها الصادق یابن رسول الله!»
سلام بر تو، ای آبرومند درگاه الاهی! آبرومندی كه به واسطه ی خاندان طاهرت، شما را پاكیزه گردانید پروردگار متعال از هر پلیدی. [1] .
ای هشتمین كوكب هدایت؛ ماه پر فروغ ولایت و ششم حجت
[ صفحه 102]
سرمد! تو گلی از گلشن طاهایی، تو خود مصحف گویا و خلف سید بطحایی. مشعل عرفان بر دست، فیض هر انجمن دل آرایی. دریای بی پایان دانشی و سرآمد عالمان هر دو سرایی. سپهر معرفت و تقوایی.
ولی الله! رویت قبله ی خلایق است و حضرتت، كاشف الحقایق. شیخ والای ائمه! تو، مصداق صدقی و مراد مرشدان زمان. مذهبت، مفتاح فلاح است و سیرتت، مایه ی نجاح. سلام بر روی ماه تابانت، ای نور مبین!
سلام بر كلام و گفتارت، ای روشنگر حقایق دین!
ای امام ناطق! كدامین كس، جز حضرتت می توانست مكتب عرفان و طریقت شریعت و راه حقیقت را، چنین استوار و مانا به یادگار نهد؟ و نام آورانی چونان: ابوبصیر، زراره، مفضل، ابن حیان، هشام و... را، پرورش دهد؟
مگر نه آن كه «هارون» ات چون بر تنوری گداخته، وارد گردید، خدایت آتش را بر وی گلستان گردانید؟ [2] .
چونان عیسی علیه السلام با نفس های مسیحایی ات، بر كالبد دانش، روح دمیدی و كرسی بینش ومعرفت را، پایدار نگاه داشتی. بی چراغ هدایتت، علم هرگز علم نبود؛ كه جهل مركب بود؛ از آن رو كه اگر تمامت دانش و دانایی را گرد آورند، فقط نمی از یم بی كران آگاهی ات است.
ای توحید مجسم؛ ای ولی الله معظم! بر بلندای قله ی فقه اهل بیت علیهم السلام تا هماره ی زمان ایستاده یی و چونان فاتح همیشه ی تاریخ، اهل اسلام را، اسوه یی جاودانه یی.
[ صفحه 103]
سوگند بر مزار بی شمع و چراغت، كه داغت پیوسته در قلب هامان است؛ داغی كه روزنه یی از حزن و اندوه، بر دل های شیعیان گشوده و چشم هامان را خونبار نموده است. به خود می بالیم كه منسوب به تو هستیم و از مكتب سبزت، نور هدایت می گیریم؛ هر چند پیكر پاكت را از دیده هامان نهان دارند و مظلومانه به غربت غریب بقیع سپارند.
كاشكی مانند غبار غربتت، كنار تربتت می نشستم؛ خویش را می شكستم و چراغ مزارت می گشتم...
ای آفتاب برج هدایت! محتاج قبسی از شعله های عشق نامتناهی ات هستم.
[1] اشاره به آيه ي تطهير.
[2] هارون مكي؛ كه همچون خليل الله عليه السلام به سلامت از ميان شعله هاي آتش رهيد.